Այսօր լսելով ավետարանական պատմությունը ձուկ բռնելու և Պետրոս Առաքյալի սարսափի մասին, երբ նա հանկարծ իմացավ, թե իր խարխուլ մակույկի մեջ ով է կողքին, պետք է սարսափ զգանք այն անլուրջ վերաբերմունքից, որով մոտենում ենք Աստծուն, ակնկալելով երես առ երես հանդիպել Նրա հետ։
Ժամանակին տարօրինակ մի մարդ կար. նա կորցրել էր «գլխավորը»։ Նա շատ հարուստ էր և ուներ այնքան, որքան կկամենար ունենալ յուրաքանչյուր մարդ։ Համենայն դեպս, այդքան հարստության մեջ նա ինչ-որ բան, այնուամենայնիվ, չուներ։
Դու ուզում էիր իմանալ, թե ես ինչ եմ մտածում մահվան ու անմահության մասին։ Ես պատրաստ եմ շարադրելու քեզ իմ ըմբռնումը։ Ես սա չեմ հորինել, այլ ձեռք եմ բերել տառապանքով ու կրել իմ մեջ երկար տարիների ընթացքում։
Օբյեկտիվ հոգեբանությունը ավելի ստույգ կոչվում է բնազդաբանություն:
Այն նյարդային հոգեկան գործունեությունը դիտարկում է զուտ օբյեկտիվ տեսանկյունից` որպես բնազդային երևույթ, որն առաջանում է արտաքին ազդակներից:
Սերը պարտք է, որ անկարելի է միանվագ հատուցել:
«Արդ, հատուցեցե՛ք յուրաքանչյուրին իրենց պարտքերը. որին հարկ՝ հարկը, որին մաքս՝ մաքսը, որին երկյուղ՝ երկյուղը, որին պատիվ՝ պատիվը:
Առաքյալը զգուշացնում է քրիստոնյաներին հեռու մնալ հեթանոսական անառակ խրախճանքներից և աշխարհային մխիթարություններից, որովհետև քրիստոնյաները ճանաչում են Ճշմարտությունը և հարության հույսն ունեն, ինչից որ զուրկ են հեթանոսները:
Մարդու կամ հասարակության բարոյականությունը կամ դրա չափորոշիչները պայմանավորված չեն նրա բարի կամ չար նկարագրով, այլ իր մեջ ծավալվող այն պայքարով, որ կոչվում է պայքար բարու համար կամ պայքար մեղքի դեմ:
Այս օրերին Թուրքիայում «Վերադարձը Արևմտյան Ադրբեջան՝ որպես մարդու իրավունքների գերակայության կարևոր պայման» թեմայով բավականին ներկայացուցչական միջազգային կոնֆերանս է ընթանում, որի շրջանակներում ՀՀ տարածքային ամբողջականության դեմ բազմաթիվ ելույթներ են հնչել...